დემეტრა ევანსი (დდ ლოვატო) სარას კლასელი. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ისტორიის გაკვეთილის შემდეგ სარა დიდხანს ფიქრობდა იმაზე თუ რა ხდებოდა მის თავს. თუმცა აზრადაც არ მოდიოდა რა შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი განსხვავებულობის მიზეზი. საბოლოოდ იმ დასკვნამდე მივიდა რომ როგორმე თავი უნდა შეეკავებინა და სკოლაში საკნდალები აღარ მოეწყო. "ასეც მოვიქცევი" ხმამაღლა უთხრა სარამ თავის თავს და ამაყად შევიდა სკოლაში. კლასში რომ შევიდა, კიმი მეგობრებს ელაპარაკებოდა. სარა შეეცადა შეუმჩნევლად მიეღწია თავის ადგილამდე მაგრამ არ გამოუვიდა, კიმმა ის მაინც დაინახა, შემდეგ წამოდგა და ყველას გასაგონად თქვა: "აი ჩვენი სკოლის უკანასკნელი "მაჩანჩალაც" მოვიდა" და ხელით სარაზე მიანიშნა. ბავშვებმა სიცილი დაიწყეს. სარას ცრემლების ბუშტი მოაწვა ყელში "ამას არ სეგარჩენ კიმ"– ფიქრობდა ის. ბოლოს ემოციებს ვეღარ გაუძლო და ყველას გასაგონად თქვა: –მოკეტე, კიმ, შენი საქმე არ არის! ბავშვები დადუმდნენ... კიმი წამოწითლდა, სარასთან მივარდა და უნდოდა სახეში გაერტყა, მაგრამ მისი მაღლა აწეული ხელი მოულოდნელად რაღაც ძალამ გააჩერა. სარამ(რომელსაც შიშისგან თვალები ჰქონდა დახუჭული) თავი წამოსწია და დაინახა რომ ეს იყო დემეტრა, სარას კლასელი და ერთადერთი ადამიანი სკოლაში ვისაც კიმის არ ეშინოდა. – ამის უფლებას არ მოგცემ_თქვა დემეტრამ – მოკეტე, ეს შენი საქმე არ არის– გაცხარდა კიმი. – შენ არ გაქვსა ადამიანების დამცირების უფლება კიმ! თავი დაანებე სარასაც და ყველას ვინც შენს ტერორში გყავს!!! კიმმა ხელი დაუშვა და გავიდა. ბავშვებიც მას გაჰყვნენ. ოთახში მხოლოდ სამი გოგო დარჩა: სარა, დემეტრა და ეშლი. ყველა დუმდა... ცოტა ხანში დუმილი დემეტრამ დაარღვია, ეშლის მიუბრუნდა და: – შენ რატომ არ გაჰყევი? – იმიტომ რომ კიმის მონა არ ვარ– ერთ ამოსუნთქვაში უპასუხა ეშლიმ – ვერ ვიტან, ვერ ვიტან, ვერ ვიტან კიმს!!!!!– ხმამაღლა თითქმის ყვირილით თქვა დემეტრამ. – მესმის შენი, უთხრა ეშლიმ– და ახლა სარას მიუბრუნდა– მე მესმის შენი, სარა, კიმი თითქოს შენზეა აცრილი – ეს უკვე აუტანელია!– თქვა სარამ– მე არ მესმის რა უნდა ჩემგან? რა დავუშავე?– ცრემლები ვეღარ შეიკავა და ხმამაღლა ატირდა. "ნუ ტირი სარა" გაიგონა სარამ ეშლის ხმა –როგორ არ ვიტირო?როცა კიმი სიცოცხლეს მიმწარებს, დღითიდღე უარესდება ჩემი მდგომარეობა. – და ვინ თქვა რომ არ უნდა იტირო? –გაიკვირვა დემეტრამ. – როგორ თუ ვინ ეშლიმ, რა თქმა უნდა– უპასუხა სარამ. – მაპატიე მაგრამ მე არაფერი მითქვამს– უთხრა ეშლიმ. –როგორ თუ არ გითქვამს!– იყვირა სარამ– იმასაც ხომ არ იტყვი რომ მე გიჟი ვარ?! – მე არაფერი მითქვამს, სარა .... – როგორ თუ არა? – აბა მომეჩვენა? – მე ეს უბრალოდ გავიფიქრე.... – ძლივს მოასწრო სიტყვის დამთავრება ეშლიმ – რა??????????????????! – ერთხმად შესძახეს დემეტრამ და სარამ. – აჰა,ზუსტად რომ გავიფიქრე......................– თქვა ეშლიმ – იმასაც ხომ არ მეტყვი რომ აზრების კითხვა შემიძლია? –გაეცინა სარას. – შეიძლება ასეც იყოს... –თქვა დემეტრამ – ნუ ცდილობ ჩემს შეშინებას!!!!!– უთახრა სარამ. –სულაც არა...– უპასუხა დემეტრამ. –კარგით რა......– თავი დახარა სარამ –ამის გაგება სულ მარტივად შეიძლება!– წამოიძახა ეშლიმ –არა, არა და არა!!!! არ მინდა –განაცხადა სარამ – კარგი რა, სარა, შენი მეგობრები არ ვართ?– უთხრა დემეტრამ –თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ?– გაუბედავად იკითხა სარამ. – აბა რა?! – ერთხმად თქვეს ეშლიმ და დემეტრამ –და თქვენ გინდათ იმეგობროთ "ნახევრადშეშლილთან" რომელსაც ჰგონია რომ სხვისი აზრების კითხვა შეუძლია? –აბსოლუტურად! – და თქვენ არ მიატოვებტ ამ "ნახევრადშეშლილს" რაც არ უნდა იყოს? –არ მივატოვებთ!– თქვა ეშლიმ –და ერთად ვიქნებით, როგორც... როგორც... სამი მუშკეტერი!– დაუმატა დემეტრამ – დარწმუნებულები ხართ რომ გინდათ...?– ძალიან ხმადაბლა იკითხა სარამ – აბა რა!– ისევ ერთხმად უპასუხეს გოგონებმა სარამ სიხარულიგან იკივლა! მერე წამოხტა და გოგონებს გადაეხვია (არა გოგონებს არა მის გოგონებს, მის მეგობრებს) "ღმერთო ჩემო ჯერ არ ვყოფილვარ ასეთი ბედნიერი!!!!!!!!!!" ფიქრობდა სარა! გაკვეთილების შემდეგ გოგონებმა ერთმანეთს., თავიანთი ტელეფონის ნომრები მისცეს, თბილად დაემშვიდობნენ ერთმმანეთს და დაიშალნენ. სახლში სარას მხოლოდ გაბი დახვდა. – რა მოხდა სკოლაში? –ჰკითხა გაბიმ დას. – არაფერი განსკუთრებული... –უპასუხა სარამ და თავის ოთახში ავიდა. "... უბრალოდ, ეს ყველაზე ბედნიერი დღე იყო ჩემს ცხოვრებაში!" დააბოლოვა წინადადება სარკის წინ და თავის გამოსახულებას გაუღიმა.
