მინდა
გითხრათ რომ კასტინგის საქმე ძალიან კარგად მიდიოდა. პირველი ეტაპი
გადავლახე და ახლა მეორეს მივადექი... ამ ეტაპისთვის მონაწილეებს უნდა
შეესარულებინათ ჯგუფური სამუშაოები, ფსიქოლოგიური ტეტები და 100000000
სისულელე... ვერაფრით ვერ მივხვდი რატომ გავაკეთებინებდნენ ამას, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა ჰქონდა მაშინ როცა წარმატებასთან ასე ახლოს ვიყავი? ...................................................................................................... იმ დღეს დასვენება გვქონდა სკოლაში. და მეც როგორც ყველა სულით ზარმაცი ადამიანი მთელი დღე ან კომპიუტერთან ვიჯექი ან მეძინა. ასე გავატარებდი მთელ დღეს, ჩემთან მერი რომ არ მოსულიყო... ცნობისთვის:
მერი ჩემი კლასელია. ცუდი ბავშვი არ არის. დიდი ხანი არაა რაც ვმეგობრობთ
და... ჯერ–ჯერობით სანანებლად არ მაქვს საქმე და ვნახოთ რა იქნება
მომავალში! :) მერი ჩემს ოთახში "შემოქაქანდა" და დაიწყო:
– ალი, ალისა უნდა დაგელაპარაკო აუუუუუუუცილებლად! – რა მოხდა მერ?– საწოლზე წამოვჯექი(ხომ გითხარით მთელი დღე მეძინა–მეთქი! ) – ალი, ძალიან გთხოვ, საიდუმლოდ უნდა შემინახო ის რასაც ახლა გეტყვი!!!!!!!!!!!!!! – კი ბატონო, პრობლემა არ არის! რა მოხდა, მერ? – არც კი ვიცი როგორ გითხრა– ნუ მეტყვი არ არის პრობლემა გავიფიქრე... –მითხარი! დროზე! – ალი შეყვარებული ვარ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! – ოჰოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოო! მერი ნახე! არადა გეგონება ჭიანჭველას არ დააბიჯებსო. – ვაი, და ვისზე?– ძალიან გულუბრყვილო ტონით ვკითხე... და ძალიან დიდი ინტერესით ჩავაცქერდი გაურკვევლად მწვანე თვალებში. – ჩვენი კლასელია... – დაიწყო მან. ვაიმე დროზე თქვი რომელი?! ჯეკი, მაქსი, ჯოში?. –ლუკასი! – (?!)– ყბა ჩამომივარდა... ყველაზე ვფიქრობდი ამის გარდა... და მაინც, ოდნავ გამაღიზიანებელი გულგრილი ტონით ვკითხე: – აჰ, ის "ქერა ანგელოზი?"... (დაკვირვებული
მკითხველი შეამჩნევს ირონიას ჩემს სიტყვებშიდა სავარაუდოდ იმასაც
მიხვდება, რომ მოცემული სუბიექტი არც ქერა იყო და არც ცისფერთვალება :)) – ნუ იცი რა შენ ეგრე...! –გამიბრაზდა –კარგი, კარგი!– მე არაფერს ვამბობ!! –წამო კინოში! არ გინდა? –კინოში იმ შენმა ბოიფრენდმა წაგიყვანოს! –აუ კაი რა! –კაი ხო!!!!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ასე წამათრია მერიმ კინოში :) მერე? მერე, კინოში კულასი შეგვხვდა... უფრო რომ დავაკონკრეტოთ მარიმ მოაწყო ისედ რომ შეგვხვედროდა. აუუუუუუ როგორ ვერ ვიტან ასეთ სულელურ სცენარებს! თუ გოგო ხარ, ცოტა თავი უნდა დაიფასო და ბიჭს კუდში არ გამოედევნო... (ამიტომ
არის რომ ბოიფრენდის გარეშე ვარ!!!!! ასე რომ ნუ დამიჯეერებთ! მაგრამ ეს
ჩემი "დევიზია" და თან უბრალოდ არ შემიძლია, ვინმეს უკან
ვზდიო!!!!!!!!!!!!) მოკლედ მერი სერიოზულად გამოვლანძღე და სახლში წამოვედი. """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" ავედი ჩემს ოთახში საწოლზე დავეხეთქე თავფი ბალიშში გავრგე და... (არა არ მიტირია ნამდვილად!) უბრალოდ ვფიქრობდი ყველაფერზე.... უკვე აღარ ვიცოდი საით წავსულიყავი... ვგრძნობდი რომ ღრმა დეპრესიის ზღვარზე ვიყავი, მაგრამ ჩემს თავს წინააღმდეგობას არ ვუწევდი, დაე მოხდეს ყველაფერი ისე როგორც უნდა მოხდეს! ამ ფიქრმა ცოტა მომაძლიერა და უკეთეს ხასიათზე დამაყენა! აღარც კი მახსოვდა რაზე მომეშალა ნერვები... წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი. – დეე, მშია!!!!!! – გშია? – ხო, დე, მშია! დიეტა აღარ მიხსენოთ! მერე კმაყოფილი სახე მივიღე და მივხვდი რომ 1000000–იდან ერთი კომპლექსის დამარცხება მაინც შევძელი!
:question: 
:stoop:
